به گزارش روابط عمومی سازمان تات؛ میر رحیمی افزود: در زنجیره کشاورزی و غذا، افراد و گروه‌های مختلف نقش مؤثری دارند که باید تحت پوشش برنامه‌های خاص قرار گیرند. اصول اخلاق کشاورزی به مجموعه‌ای از ارزش‌ها و اصول اطلاق می‌شود که کشاورزان، تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان را به رفتارهای مسئولانه و پایدار در حفظ منابع طبیعی و بهره‌برداری بهینه از زمین‌ها و منابع آبی ترغیب می‌کند.
رئیس مرکز امام خمینی (ره) افزود: این اخلاق شامل استفاده مسئولانه از سموم و کودهای شیمیایی، حفظ خاک و منابع آب، کاهش ضایعات محصولات، رعایت حقوق کارگران کشاورزی، رعایت اصول بهداشتی در تولید مواد غذایی و توجه به تأثیرات زیست‌محیطی فعالیت‌های کشاورزی است. فرهنگ‌سازی در این زمینه از طریق آموزش و آگاهی‌بخشی به کشاورزان و دیگر افراد در زنجیره تولید و توزیع، اصول و رفتارهای اخلاقی را تقویت می‌کند. برگزاری دوره‌های آموزشی، ترویج روش‌های کشاورزی پایدار و ارگانیک، و ایجاد مشوق‌های مالی و قانونی از جمله روش‌های مؤثر در این راستا هستند.
وی افزود: تأثیرات فرهنگ‌سازی اخلاق کشاورزی بسیار گسترده است. با افزایش توجه به اصول اخلاقی در کشاورزی، بهره‌وری بهبود می‌یابد، ضایعات کاهش پیدا می‌کند و اثرات منفی بر محیط‌زیست کمتر می‌شود. این اقدامات به تأمین امنیت غذایی کمک می‌کند، زیرا منابع به‌طور پایدارتر حفظ شده و سلامت مواد غذایی برای مصرف‌کنندگان ارتقاء می‌یابد. همچنین، با حفظ منابع طبیعی و کاهش فرسایش خاک و آلودگی آب‌ها، زمینه برای نسل‌های آینده و تأمین بلندمدت مواد غذایی فراهم می‌شود.
میر رحیمی با اشاره به اینکه آموزش یکی از ارکان مهم فرهنگ‌سازی در حوزه رعایت اخلاق کشاورزی و تأمین امنیت غذایی است، گفت: بدون آموزش صحیح و مؤثر، پیاده‌سازی اصول اخلاقی در کشاورزی و بهره‌برداری پایدار از منابع طبیعی ممکن نخواهد بود. آموزش باید در تمامی سطوح از کشاورزان و مصرف‌کنندگان گرفته تا سیاست‌گذاران و رسانه‌ها انجام شود. این آموزش‌ها می‌توانند منجر به تغییرات عمیق در شیوه‌های تولید، مصرف و مدیریت منابع طبیعی شوند و به تأمین امنیت غذایی پایدار و حفظ منابع زیستی برای نسل‌های آینده کمک کنند.
وی افزود: برخی از موضوعات آموزشی شامل آگاهی از فواید محصولات ارگانیک و مزایای خرید محصولات کشاورزی با شیوه‌های پایدار است. همچنین، آموزش نحوه خرید، نگهداری و مصرف بهینه مواد غذایی می‌تواند ضایعات غذایی را کاهش دهد و به توزیع مؤثرتر منابع غذایی کمک کند. تقویت فرهنگ مصرف محصولات محلی و حمایت از کشاورزان بومی نیز باید مورد توجه قرار گیرد تا به تقویت اقتصاد محلی و حفظ منابع طبیعی کمک شود.